متورا (به یونانی: Μετέωρ) معروف به صخره های معلق یا معلق در هوا یا در آسمان بالا از نظر لغوی شبیه به کلمه “Meteorite”به معنی شهاب سنگ می باشد.
مته اورا یکی ازبزرگترین و مهم ترین مجموعه های کلیسای ارتدکس یونان است که دومیش فقط در کوه آثوس است.
این ۶ صومعه روی ماسه سنگ طبیعی ستون هایی سنگی در شمال غربی لبه ی دشت تسالیدر نزدیکی رودخانه ی پاینس و کوههای پینداس در یونان مرکزی ساخته شده اند.
نزدیک ترین شهر به متورا شهر کالامباکا ا ست.متورا در سال ۱۹۸۸ در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
متورا در زبان یونانی به معنی “معلق در هوا” است. این صومعه ها دستاوردی بی نظیر در هنر بوده و یکی از تأثیرگذارترین نمونه های کاربرد معماری در ساخت مکان هایی برای گوشه گیری، مراقبه و نیایش به شمار می رود. متورا نمونه ای برجسته از بنای رهبانی است که مرحله مهمی از تاریخ (قرون چهاردهم و پانزدهم میلادی) را به تصویر می کشد؛ دوره ای که زهد پیشگی در اوایل مسیحیت توسط جوامع رهبانی رونق گرفت و هم در جهان غرب (برای مثال توسکانی) و هم در کلیسای ارتدوکس به جایگاهی ارزشمند دست یافت.
این صومعه ها در شرایطی بسیار سخت و بدون جاده دسترسی، در مکانی خطرناک ساخته شده و به سکونتگاه دائمی راهبان مبدل گشتند. با وجود آسیب های ناشی از گذشت زمان، این صومعه ها هنوز هم در متورا پا بر جا و استوار مانده اند.
زائران دلیر برای دسترسی به صومعه وارلام، از صخره ای عمودی به ارتفاع ۳۷۳ متر بالا می رفتند و از اینرو این صومعه با تسلط بر دره های اطراف نمادی از شکنندگی شیوه های سنتی زندگی است که در معرض افول و فراموشی هستند.صومعه ها در بالای صخره های سنگی دلتای مته اورا ساخته شده اند. ارتفاع آن ها از سطح دره پینداس ۴۰۰ متر بوده و در نزدیکی شهر کوچک کالامباکا در دشت تسالی قرار گرفته اند.
تحلیل های شیمیایی حاکی از این است که این صخره های عمودی در حدود ۶۰ میلیون سال پیش و دوره سوم، از سطح مخروطی رودخانه بیرون آمده و بر اثر زلزله به این مکان آورده شده اند. متورا ها توده های عظیمی از رسوبات ماسه سنگ و کنگلومرا (سنگ جوش) هستند که به واسطه فرسایش رودخانه ای شکل گرفته اند. فعالیت های لرزه ای باعث افزایش تعداد خطوط گسل ها و ترک ها شده و این توده های بی شکل را به صخره های سنگی عمودی و مجزا مبدل کرده است. به نظر می رسد زاهدها و راهبان تارک دنیا از قرن یازدهم میلادی این مکان فوق العاده را برای سکونت خود برگزیده اند. در اواخر قرن دوازدهم میلادی کلیسای کوچکی به نام پاناگیا دوپیانی (یا اسکیت) در پای یکی از این “ستون های آسمانی” و زیر صومعه راهبان ساخته شده است.
طی دوره بسیار مخوف بی ثباتی سیاسی در منطقه تسالی در قرن چهاردهم میلادی، صومعه ها با روشی معین در بالای صخره های غیر قابل دسترس ساخته شدند، به طوری که در پایان قرن پانزدهم میلادی، ۲۴ صومعه در این منطقه وجود داشت. کار تزئین و و توسعه صومعه ها تا قرن هفدهم میلادی ادامه یافت. در حال حاضر، تنها از چهار صومعه سنت استفان، آیا تریاس، والارم و مته اورون برای انجام مناسک مذهبی استفاده می شود.تپه های جنگلی و دره رودخانه این منطقه با جنگل رودخانه ای راش چنار و گونه هایی بومی همچون قنطوری علفی (که در نزدیکی روستای کنیسکاس یافت شده) و قنطوری کالامباکایی پوشیده شده است.
جنگل زیبای تریکالا نزدیکترین منطقه محافظت شده است که با وسعت ۲۸ هکتار در سال ۱۹۷۹ میلادی ایجاد شد و درختانی همچون سرو ناز و کاج مدیترانه ای در این جنگل کاشته شد. پوشش گیاهی بالقوه این منطقه فوق مدیترانه ای بوده و در ارتفاعات آن گونه هایی از درخت بلوط و توسکا و همچنین جنگل راش اروپایی (در ارتفاع ۷۰۰ متری و بالاتر) وجود دارد.
گردآوری: مرجع آنلاین صنعت ساختمان تهران سازان
لطفا در صورت کپی آدرس سایت www.Tehransazan.com را به عنوان منبع گردآوری ذکر کنید.
